I

“Δῶρόν τοι καὶ ἐγώ, τέκνον φίλε, τοῦτο δίδωμι,”

καθάπερ ἡ παρ’ Ὁμήρῳ φησὶν Ἑλένη ξενίζουσα τὸν Τηλέμαχον,      5
πρώτην ἡμέραν ἄγοντι ταύτην γενέθλιον, ἀφ’ οὗ παραγέγονας
εἰς ἀνδρὸς ἡλικίαν, ἡδίστην καὶ τιμιωτάτην ἑορτῶν ἐμοί· πλὴν
οὔτε χειρῶν δημιούργημα πέμπω σοι τῶν ἐμῶν, ὡς ἐκείνη
φησὶ διδοῦσα τῷ μειρακίῳ τὸν πέπλον, οὔτ’ ἐς γάμου μόνον
ὥραν καὶ γαμετῆς χάριν εὔθετον, ἀλλὰ ποίημα μὲν καὶ γέννημα      10
παιδείας καὶ ψυχῆς τῆς ἐμῆς, κτῆμα δὲ σοὶ τὸ αὐτὸ
καὶ χρῆμα πρὸς ἁπάσας τὰς ἐν τῷ βίῳ χρείας ὁπόσαι γίνονται
διὰ λόγων ὠφέλιμον, ἀναγκαιότατον ἁπάντων χρημάτων,
εἴ τι κἀγὼ τυγχάνω τῶν δεόντων φρονῶν, ἅπασι μὲν ὁμοίως
τοῖς ἀσκοῦσι τοὺς πολιτικοὺς λόγους, ἐν ᾗ ποτ’ ἂν ἡλικίᾳ      15

DIONYSIUS OF HALICARNASSUS[65]

ON

LITERARY COMPOSITION