II

ἡ σύνθεσις ἔστι μέν, ὥσπερ καὶ αὐτὸ δηλοῖ τοὔνομα,
ποιά τις θέσις παρ’ ἄλληλα τῶν τοῦ λόγου μορίων, ἃ δὴ καὶ      10
στοιχεῖά τινες τῆς λέξεως καλοῦσιν. ταῦτα δὲ Θεοδέκτης μὲν
καὶ Ἀριστοτέλης καὶ οἱ κατ’ ἐκείνους φιλοσοφήσαντες τοὺς
χρόνους ἄχρι τριῶν προήγαγον, ὀνόματα καὶ ῥήματα καὶ
συνδέσμους πρῶτα μέρη τῆς λέξεως ποιοῦντες. οἱ δὲ μετὰ
τούτους γενόμενοι, καὶ μάλιστα οἱ τῆς Στωικῆς αἱρέσεως      15
ἡγεμόνες, ἕως τεττάρων προὐβίβασαν, χωρίσαντες ἀπὸ τῶν
συνδέσμων τὰ ἄρθρα. εἶθ’ οἱ μεταγενέστεροι τὰ προσηγορικὰ
διελόντες ἀπὸ τῶν ὀνοματικῶν πέντε ἀπεφήναντο τὰ πρῶτα
μέρη. ἕτεροι δὲ καὶ τὰς ἀντονομασίας ἀποζεύξαντες ἀπὸ τῶν
ὀνομάτων ἕκτον στοιχεῖον τοῦτ’ ἐποίησαν. οἱ δὲ καὶ τὰ      20
ἐπιρρήματα διεῖλον ἀπὸ τῶν ῥημάτων καὶ τὰς προθέσεις ἀπὸ

[71]

feature of each, and which of them I believe to be the most effective; and still further, what is that poetical element, so pleasant on the tongue and so sweet to the ear, which naturally accompanies composition in prose, and wherein lies the effectiveness of that poetical art which imitates plain prose and succeeds excellently in doing so, and by what method each of those two results may be attained. Such, in broad outline, are the topics with which I intend to deal, and on this programme my treatise is based.