V

ἐδόκει δή μοι τῇ φύσει μάλιστα ἡμᾶς ἑπομένους οὕτω      5
δεῖν ἁρμόττειν τὰ μόρια τοῦ λόγου, ὡς ἐκείνη βούλεται.
αὐτίκα τὰ ὀνόματα πρῶτα ἡγούμην τάττειν τῶν ῥημάτων (τὰ
μὲν γὰρ τὴν οὐσίαν δηλοῦν, τὰ δὲ τὸ συμβεβηκός, πρότερον
δ’ εἶναι τῇ φύσει τὴν οὐσίαν τῶν συμβεβηκότων), ὡς τὰ
Ὁμηρικὰ ἔχει ταυτί·      10

ἄνδρα μοι ἔννεπε, Μοῦσα, πολύτροπον

καὶ

μῆνιν ἄειδε, θεά

καὶ

ἠέλιος δ’ ἀνόρουσε λιπών      15

καὶ τὰ παραπλήσια τούτοις· ἡγεῖται μὲν γὰρ ἐν τούτοις τὰ
ὀνόματα, ἕπεται δὲ τὰ ῥήματα. πιθανὸς ὁ λόγος, ἀλλ’ οὐκ
ἀληθὴς ἔδοξεν εἶναί μοι. ἕτερα γοῦν παράσχοιτ’ ἄν τις παραδείγματα
παρὰ τῷ αὐτῷ ποιητῇ κείμενα ἐναντίως συντεταγμένα
ἢ ταῦτα συντέτακται, καλὰ δὲ οὐχ ἧττον καὶ πιθανά. τίνα      20
οὖν ἐστι ταῦτα;

[99]

sought and which I felt I must attain; and so I gave up the attempt. I may as well, perhaps, touch on that inquiry also, and state the reasons which led me to abandon it, so that I may not be open to the suspicion of having passed it by in ignorance, and not of deliberate choice.