VII

μία μὲν δὴ θεωρία τῆς συνθετικῆς ἐπιστήμης ἡ περὶ
αὐτὰ τὰ πρῶτα μόρια καὶ στοιχεῖα τῆς λέξεως ἥδε· ἑτέρα
δέ, ὥσπερ καὶ κατ’ ἀρχὰς ἔφην, ἡ περὶ τὰ καλούμενα κῶλα,      10
ποικιλωτέρας τε δεομένη πραγματείας καὶ μείζονος, ὑπὲρ ἧς
αὐτίκα δὴ πειράσομαι λέγειν ὡς ἔχω γνώμης. καὶ γὰρ
ταῦτα ἁρμόσαι πρὸς ἄλληλα δεῖ ὥστ’ οἰκεῖα φαίνεσθαι καὶ
φίλα καὶ σχηματίσαι ὡς ἂν ἐνδέχηται κράτιστα προσκατασκευάσαι
τε, εἴ πού τι δέοι, μειώσει καὶ πλεονασμῷ καὶ εἰ      15
δή τιν’ ἄλλην μετασκευὴν δέχεται τὰ κῶλα· τούτων δ’
ἕκαστον ἡ πεῖρα αὐτὴ διδάσκει· πολλάκις γὰρ τουτὶ τὸ
κῶλον τούτου μὲν προτεθὲν ἢ ἐπὶ τούτῳ τεθὲν εὐστομίαν
τινὰ ἐμφαίνει καὶ σεμνότητα, ἑτέραν δέ τινα συζυγίαν λαβὸν
ἄχαρι φαίνεται καὶ ἄσεμνον. ὃ δὲ λέγω, σαφέστερον ἔσται,      20
εἴ τις αὐτὸ ἐπὶ παραδείγματος ἴδοι. ἔστι δή τις παρὰ τῷ
Θουκυδίδῃ λέξις ἐν τῇ Πλαταιέων δημηγορίᾳ πάνυ χαριέντως
συγκειμένη καὶ μεστὴ πάθους ἥδε· “ὑμεῖς τε, ὦ Λακεδαιμόνιοι,

[111]

discourse through the elisions. So again by using “ἐποίησε” (without the ν) in place of ἐποίησεν, and “ἔγραψε” in place of ἔγραψεν, and “ἀφαιρήσομαι” in place of ἀφαιρεθήσομαι, and all instances of the kind; and by saying “ἐχωροφίλησε” for ἐφιλοχώρησε and “λελύσεται” for λυθήσεται, and things of that sort:—by such devices an author puts his words into a new shape, in order that he may fit them together more beautifully and appropriately.