XXI

ἐγὼ τῆς συνθέσεως εἰδικὰς μὲν διαφορὰς πολλὰς σφόδρα
εἶναι τίθεμαι καὶ οὔτ’ εἰς σύνοψιν ἐλθεῖν δυναμένας οὔτ’ εἰς
λογισμὸν ἀκριβῆ, οἴομαί τε ἴδιον ἡμῶν ἑκάστῳ χαρακτῆρα
ὥσπερ ὄψεως, οὕτω καὶ συνθέσεως ὀνομάτων παρακολουθεῖν,      15
οὐ φαύλῳ παραδείγματι χρώμενος ζῳγραφίᾳ· ὥσπερ γὰρ ἐν
ἐκείνῃ τὰ αὐτὰ φάρμακα λαμβάνοντες ἅπαντες οἱ τὰ ζῷα
γράφοντες οὐδὲν ἐοικότα ποιοῦσιν ἀλλήλοις τὰ μίγματα, τὸν
αὐτὸν τρόπον ἐν ποιητικῇ τε διαλέκτῳ καὶ τῇ ἄλλῃ πάσῃ
τοῖς αὐτοῖς ὀνόμασι χρώμενοι πάντες οὐχ ὁμοίως αὐτὰ συντίθεμεν.      20
τὰς μέντοι γενικὰς αὐτῆς διαφορὰς ταύτας εἶναι
πείθομαι μόνας τὰς τρεῖς, αἷς ὁ βουλόμενος ὀνόματα θήσεται
τὰ οἰκεῖα, ἐπειδὰν τούς τε χαρακτῆρας αὐτῶν καὶ τὰς διαφορὰς
ἀκούσῃ. ἐγὼ μέντοι κυρίοις ὀνόμασιν οὐκ ἔχων αὐτὰς προσαγορεῦσαι
ὡς ἀκατονομάστους μεταφορικοῖς ὀνόμασι καλῶ τὴν
μὲν αὐστηράν, τὴν δὲ γλαφυράν [ἢ ἀνθηράν], τὴν δὲ τρίτην

[209]

are the different styles of composition and what the usual distinguishing mark of each is. I will include some mention of those who have been eminent in them, and will also add examples from each author. When the treatment of these points is completed, I must proceed to dispose of certain difficulties very generally felt: what it can be that makes prose appear like a poem though retaining the form of prose, and verse like prose though maintaining the loftiness of poetry; for almost all the best writers of prose or poetry have these excellences in their style. I must do my best, then, to set forth my views on these matters also. I will begin with the first.