— E lui, capite, lui, ch' era un guerriero

ca ne vuleva ciento d' 'e cchiù forte,

— ripiglia 'on Federico — ebbe la sorte

d'allummarse cchiù peggio 'e nu vrasiero.

E steva tutt' o juorno intero intero
attuorno a cchella, nnammurato a mmorte,
mentr'essa, co 'e gunnelle 'e velo corte

ballava un certo ballo forastiero.

Nu monaco, nu santo 'e chilli tiempe,

ca campava 'e cepolle e dd'acqua fresca,

cercava d' arapirle ll'uocchie sempe.

E chillo pe nu poco ce penzava,

decideva 'e fernì cu chesta tresca,

ma 'o juorno appriesso, embè,... ricominciava!