— Embè – dicette Sergio, ch'era nzisto –

cu stu pparlà, Titò, nun me spaviente...

Pe mme tu fusse sempe n'ommo 'e niente

e vaie cchiù ppoco 'e na mappina 'e scisto.

Tu saie ca tengo core, e ca so' tristo;

dunque, senza ca mo me cacc' 'e diente,

sti fatticielle spuorche, tra pariente,

s'hanna lavà accussì, visto e nun visto...

Dimme na cosa: tiene l'armatura?

Embè, quanno m'aizo sta vunnella

e po scengo cu tte, senza paura...

Tengo nu poco 'e famma, 'a verità:

m'arrosto na purziona 'e curatella

e 'o riesto 'o ddongo 'o cuoco pe ppesà...